Pod kudłatym łbem Gwendy.

Beverly

A co myślicie o książkach tej, zmarłej niestety w styczniu dwa tysiące czwartego, pani? Bo moja przygoda z jej książkami zaczęła się od [i]Córki czarownic[/i]. Ale najbardziej ukochałam sobie [i]Poczwarkę[/i]. A Wy?

Grace

Jak miałam dziesięć lat przeczytałam Lustro pana Grymsa i jeszcze (to chyba też Terakowskiej) Córkę czarownic. Nie mam nic przeciwko, ale nie jest to jedna z moich ulubionych autorek.

Fretka

Ja czytałam jedynie Córkę Czarownic i Tam gdzie spadają Anioły.
Pierwsza mi się spodobała, ale bez rewelacji. Druga... druga była powalająca w połowie. Te rozmowy Ave ze swoim bliźniakiem - cudo. Palce lizać (apropo, Ave chyba podświadomie zainspirował mnie swom zachowaniem do stworzenia Olka. Jak teraz tak na to patrzę... Muszę to sprawdzić!). Ale później... wątek zmieniania życia trzech osób i rosnące pióro... nie było źle, bo styl niezły. Ale nie powaliło.
Choć kocham za te rozmowy Ave-Vea *______________*

marik

Ja czytałam...Eeee...Córkę Czarownic, Tam, gdzie spadają anioły, Lustro pana Grymsa i W krainie Kota.

Ave i Vea są booooooscy *______*

Beverly

No baaa xDD.
A wiecie, co mnie irytuje w tych książkach? Że każda (no prawie) główna bohaterka ma na imię Ewa.
O, Mariczku, czytałaś W krainie kota? Cudo, nie? Najbardziej chyba mi się podobała historia z przekręceniem imienia Jonyka xDD>

A.

Ja czytałam <i>Córkę Czarownic</i> i <i>Lustro pana Grymsa</i>. Podobało mi się, ale, jak to powiedziała Etka, bez rewelacji. O.

marik

no, z tym imieniem ewa to jakaś schiza. znaczy, imię gites yfogule, ale jakoś tak...wiecie. co za dużo to niezdrowo!^^
a czytałam, czytałam {dawno temu w odleglej galaktyce} xd.

Jadzia

Ja przeczytałam Tam gdzie spadają anioły i Poczwarkę.

Pierwsza była fajna, aczkolwiek nie skończyłam jej, bo myślałam, że umrę z nudów przy tym, kiedy znaleźli go tam w tym lesie i Ewa miała ble bla, spełnić jakieś tam anielskie uczynki.

Druga jest bardzo smutna i płakałam jak się skończyła,
i płakałam, kiedy Myszka koniecznie chciała być normalna, tylko ciało jej przeszkadzało tańczyć, te niezgrabne nogi, czemu ona ma takie nogi? Myszka jest zła, Myszka nie powinna tego robić, tacie się by to nie spodobało. Jaka Marysia? Ona nie jest Marysia, tylko Myszka.
I kiedy tata zabił kota, a ten kot nadal żył. I na końcu już, kiedy tata zrozumiał {i ją pokochał, pokazał, że ją kocha}
I kiedy Myszka spotkała w ogrodzie inne dzieci.

Penicylina

Ja czytałam Córkę Czarownic, W krainie Kota i Ono. żadna do mnie nie przemówiła, nie mogłam przebrnąć. Może jestem ignorantką, ale dla mnie to bezpłciowe jest.

Kidyppe

Córka Czarownic mi się podobała. Reszta niestety nie.

marik

Córkę Czarownic lubię. Bardzo lubię, mam do niej taaaaaaaki wielki sentyment. Przeogromny, wiecie? *________*

tab.

"Tam gdzie spadają Anioły" odłożyłam w połowie. Nie, nie, nie. Może nie neonowe, ale takie zwykłe nie napisane flamastrem na kartce z bloku technicznego. Po nic innego nie sięgnęłam. Tak jakoś wyszło.

maruda

Córka Czarownic świetna. Lustro pana Grymsa mniej.

Hestia V. Coubert

Terakowską lubię, chociaż muszę przyznać, że ten jej drugi nurt "dla myślących" był zdecydowanie ciekawszy. No i po którymś tomie magicznych podróży, gadających kotów i czarownic zachciało mi się ziewać. To prawda, że Terakowska potrafiła to opisać w dość ciekawy i niepowtarzalny sposób (ukochane: "Córka czarnownic" i "W Krainie Kota"), ale mimo wszystko przedawkowanie bajkowych motywów nieco nuży.
Uwielbiam "Poczwarkę", bo mnie zasmuciła, zażenowała i kopnęła w tyłek.
Lubię "Ono", bo dzięki niemu poczułam zapach kurzu, ciasnotę zaniedbanego domu, upadek, wulgarność niektórych sytuacji i ogólne rozczarowanie życiem. I kocham postać Jana, najbardziej ją wyczuwam i rozumiem, i strasznie mi go żal. Mam łzy pod powiekami za każdym razem, jak o nim czytam, sama nie wiem, dlaczego jest mi tak cholernie bliski. Za to zakończenie powaliło mnie na kolana, bo wreszcie jakaś pisarka dała mi wybór i mogłam wszystko rozstrzygnąć według mojej woli. Co jest szczególnie dobrego? Oprócz pesymizmu pojawia się optymizm, obok zrzędzenia jest zadowolenie, no i wielka ilość nadziei pod tłem beznadziei.
[i w ogóle uwielbiam styl tej powieści, cały zamysł i przeplatanie. Nawet wulgarność przestała mnie razić, bo o to przecież tam chodzi]

Beverly