Pod kudłatym łbem Gwendy.

athine

Nie warte pokazania na światło dzienne, ale robi się spleśniałe w folderze "FF" (za niedługo wychodzi przecież siódemka). No cóż. Miało być opowiadanie, stworzyła się jedno scenowe, wszystko wyjaśniające nic.
Ale decyzja decyzją... więc:

*
-Odchodzisz? – spojrzała władczo, jakby oczekując wycofania. Rudowłosa założyła kurtkę, zabrała torebkę z wieszaka i spojrzała na kobietę.
-Tak – jeszcze nigdy nie była taka stanowcza i zdecydowana. Kobieta otworzyła nieme usta.
-Weasley…
-Potter!
-Przemyśl to – kobiety przez kilkanaście sekund mierzyły się wzrokiem.
-Już to zrobiłam – ruda ruszyła w stronę drzwi, lecz ta znów ją zatrzymała wykrzykując jej imię.
-Słucham? – stała wciąż w drzwiach, lecz nie obróciła się.
-Wiem, jak jest ci trudno…
-Nic nie wiesz! - Ginny obróciła się i podeszła do lady.
-Nic…! Nawet nie wiesz, że śni mi się po nocach, że wciąż widzę go jak je ze mną śniadanie, ogląda zdjęcia… nazywasz mnie szaloną…? Kpisz...? Dlatego właśnie- odchodzę!
-Nie będziesz miała, za co płacić czynszu. Twoja rodzina…
-Wiem, co się stało z moją rodziną! Wiem, co się stało z moim mężem! Wiem, że poroniłam! Ja to wszystko wiem! Jedno, czego nie wiem to jak brzmi odpowiedź na pytanie: „Dlaczego wciąż mi musisz o tym przypominać?”!
-Ginny, zaczekaj – kobieta nieporadnie ją przytuliła. Ginny wyrwała się i powiedziała szeptem:
-Znajdę sobie jakąś pracę. Do widzenia.
*

edit. zaczynam rozmyślać nad losami Ginny Potter w tymże opowiadaniu i dużo już sobie rozpisałam w Wordzie na jej temat. Och, powrót do starych czasów gdy nad czymś się tak pracowało, pracowało... a nic nie zostawało... <ziewa>

Hestia V. Coubert

Ortoglotus FineVay

Żal mi ludzi, którzy nie rozumieją, że dialogi i monologi mają być elementem opowiadania, a nie jego podstawą. Czy pani od polskiego nie tłumaczyła, że na dobre opowiadanie składa się wiele rzeczy? Dialogi można dorzucić - ale nie trzeba. Doskonale znam opowiadania, które są urzekające i świetne i bez nich. Na Twoje wypociny rzuciłem okiem, nawet zagłębiać się nie będę, bo to nie opowiadanie - nie oszukuj swoich czytelników, wmawiając im coś takiego.
Nie wspominam już o tym, że dialogi - czy może: dialog - utworzone są źle.

buka

Nazywając swój twór "niczym", nieźle ujęłaś moje odczucia po przeczytaniu go. Błędy błędami, ale treść! W ogóle nie widzę tej sceny, nie mówiąc o jej czuciu. Przykro mi to pisać, ale tekst jest moim zdaniem bardzo słaby.
Ortek ma rację - każdy potrafi napisać (chyba) coś z sensem. Tyle że niektórzy robią to od ręki, inni muszą włożyć w to dużo pracy. Dlatego... Pisz, ćwicz, próbuj.

Panna Kate

Zabrakło dobrej puenty i zabrakło dobrej połowy świata przedstawionego. GDZIE dzieje się akcja? W JAKICH konkretnie okolicznościach? DLACZEGO tożsamości rozmówcy możemy się tylko domyślać? CO MIAŁ NA CELU ów tekst?
Jeżeli ty umiesz odpowiedzieć na te pytania, to jeszcze pół biedy. Ale kiedy czytelnik nie potrafi, a i chyba ty sama nie wiesz do końca, o co w tym tekście chodziło, to chyba gdzieś w tym wszystkim jest jakiś haczyk.

Dialogi kulawe, opisy kulawe, wyrwana z kontekstu scena, która nie ma ani początku, ani końca, nie wiadomo CO, JAK i DLACZEGO. Więc jestem na NIE.
Ale próbuj dalej. Smile

athine

wiedziałam, że będzie ostra krytyka, ale ja jestem początkująca...

no więc ja wiem o co w tym tekście chodziło. Że to ma być prolog do opowiadania, lecz napisałam pierwsze słowa prologu i się zastały. no więc... chodziło mi o to (jeżeli kogokolwiek to interesuje), żeby wyjaśnić, że Potter nie przeżył walki, rodzina Weasleyów tez nie przeżyła, Ginny poroniła dziecko jej i Harryego, a co do pierwszego komentarza coś o tym, że to nie jest Ginny, no więc: czy tego nie podkreśliłam? no nie wiem.
"jeszcze nigdy nie była taka stanowcza i zdecydowana."

Właściwie, to niepotrzebnie zaśmiecałam to forum...

Wy piszecie od zawsze. Wasze teksty są najładniejsze jakie czytałam. A chciałam ujawnić choć troszkę siebie, swojego stylu, ale widzę że tutaj nie pasuje, no bo wy właściwie piszecie genialnie, a ja okropnie:) No dobra. zanudzam. pa :*

Ortoglotus FineVay

Kochana, każdy kiedyś zaczynał! Wink

Hestia V. Coubert

buka

Hej, tu chyba nie chodzi o to, żebyś zabrała swoje zabawki z piaskownicy, a reszta za tobą pobiegła. Bo odnoszę wrażenie, że zarzuciłaś focha za nasze słowa. Uwierz, tu nie chodzi o to, by...no, powiedzmy skrytykować twój tekst. Wstawiając go na forum oczekiwałaś chyba wskazówek, więc je otrzymałaś.
Nie rozumiem.

Fretka

Zawsze?
Sądzę, że większość z nas w wieku dziesięciu lat bawiła się lalkami/samochodzikami/i tak dalej, a nie wkuwała na pamięć zasady pisania poprawnych opowiadań xD

No, chyba, że o czymś nie wiem!...

Ortoglotus FineVay

Moją ulubioną zabawą w wieku lat dziesięciu było robienie zielników. Autentycznie, w domu mam książek o botanice i ogrodnictwie od groma i pierona, i już od lat najmłodszych się nimi interesowałem. Lalek nie miałem, samochodzików nie lubiłem. Natomiast bardzo lubiłem jako dziecko zabawy tzw. "kuchenne" xD
Przy czym, ja ogólnie specyficzny jestem xDDD

Fretka

Ja wolałam klocki. Tata chciał być architektem, mówię Wam, coś w tym jest.

Tak czy siak, Ort, nie zakuwałeś żadnych zasad ;>
Wyszło na moje. Bo się przyzwyczaję!...

(mnie tylko mamusia od szóstego roku życia katowała czytaniem mi słownika synonimów, i ortograficzny, przepytywała, a potem pisałam dyktanda. no i masz, nie udało jej się wyhodować geniusza, co za pech! xd)

Ortoglotus FineVay

Nie znoszę wkuwania zasad. Szczególnie, jak chodzi o ortografię - zasad pisowni nie uczyłem się NIGDY, pisanie poprawne mam we krwi, poza tym, jestem wzrokowcem i uczenie się regułek uważam za pełen bezsens, przynajmniej w odniesieniu do mojego przypadku.

Podobno pierwsze słowa pisałem w wieku czterech (czy pięciu?) lat, a mnie mamusia od szóstego roku życia robiła "dyktanda" z ortografii. Słownik synonimów poznałem dopiero w podstawówce, chociaż leżał na półce i w dzieciństwie mogłem go widzieć dość często xp

Annline

A mnie matka męczyła w wieku czterech lat z czytaniem. No i przyniosło efekty jako takie, ale i tak uważam, że byłam niewolnicą xD

A bawić to się najbardziej lubiłam z koleżanką kucykami Pony ^^

Fretka

A ja mam we krwi zastanawianie się nad najbardziej oczywistą pisownią. Zwykle nie jest tak źle!... (jest?)

(nie, pisać to dopiero po przedszkolu się nauczyłam xd czytanie za to mi szło nieźle od piątego roku życia, a przynajmniej tak twierdzi moja mamuśka.
No i rysowałam nałogowo. A teraz wymiotuję na widok zestawu ołówków. ups? xd Minęłam się z połowaniem. Jeszcze nie wiem jakim, ale...)