Pod kudłatym łbem Gwendy.

Annline

Inspirowane opinią Dumbledore'a z drugiego tomu HP, że "niewiele osób wie, jak w rzeczywistości na nazwisko miał Lord Voldemort". Mam nadzieję, że długość dobra - nie za krótkie to, ani też nie ciągnie się jak flaki z olejem? Pozdrawiam!

- Wywiad do „Proroka”? No ale, po co? Tom Riddle? A rzeczywiście, ma pani rację, coś pamiętam! Tak, tak, tak, teraz wyraźnie mi świta. W moim gronie nazywaliśmy go „wampirem” - taki był blady. Ta skóra, te oczy… właściwie nie dziwię się, że bezpowrotnie zniknął. To musiał być wampir, jestem tego absolutnie pewien albo przynajmniej miał powiązania z wampiryzmem. Widywałem go często na korytarzu, podczas przerwy na lunch. Oczywiście nigdy się do mnie nie odezwał. Gdzie teraz jest? A myśli pani, że mam pojęcie?!

- Riddle? Riddle, Riddle… Czy on przypadkiem nie miał na imię Todd? Coś kojarzę, ale nie jestem pewna czy chodzi nam o tego samego człowieka. W każdym razie: Był naprawdę przystojny. Wszystkie dziewczyny z mojego dormitorium w Hufflepuffie go uwielbiały, każda marzyła o tym, żeby zaprosił ją do Hogsmeade. I istotnie był typem podrywacza. No, wie pani, jak to jest, kiedy chłopak lubi sobie poprzebierać w kandydatkach, prawda? A może pani nie wie...? Nieważne. Ja też przez jakiś czas do niego „należałam”. Ze mną spotykał się najdłużej ze wszystkich. Tak, myślę, że to pewien powód do dumy, jeśli już pani pyta.
Herbaty?

- Skurczybyk jakich mało. Psocił i rozrabiał. Nauczyciele go nienawidzili, bo zawsze coś przeskrobywał i nie można go było uspokoić! Nie jestem pewien, czy przypadkiem nie był Gryfonem… oni są jak takie sakramenckie kuce. Stań się Gryfonem, a staniesz się szaleńcem (śmiech). W każdym razie ten cały Riddle… nie było dnia, żeby czegoś nie zmalował. Najbardziej nienawidził go profesor Slughorn - na każdej lekcji dawał mu szlabany, na których, Tom, tak?, i tak się nie pojawiał. W końcu wyrzucono go z Hogwartu. Słyszałem, że miał jakieś powiązania z sklepem Zonka. Stawiam galeona, że to prawda. Za dobrze go pamiętam!

- Zamknięty w sobie. Raczej typ nieśmiałego introwertyka. Miły, uczynny, zawsze pomagał w zadaniu domowym… no, co niby mam jeszcze powiedzieć?! Pamięć mi szwankuje, proszę nie zawracać mi głowy, do jasnej Anielki!

- Zamknięty w sobie? Możliwe. Ale to nie przeszkadzało mu być naszym przywódcą. W Slytherinie większość osób niewiele mówiło o swoich uczuciach, więc sądzę, że nie był wyjątkiem z tym „zamknięciem w sobie”, jak to pani określiła. Miał obsesję na punkcie życia. Chciał „zatrzymać czas, żeby nie umrzeć”. Dziwny chłopak, nie powiem. Pewnie teraz robi w Ministerstwie. Tak, on pasuje na takiego „przyjemniaczka w garniturze”. Wie pani, co mam na myśli. Tak? Rozumie pani, nie?

- Sukinsyn.

- Rzadko się mylił, był wzorowym uczniem. Uwielbiał czarną magię, co strasznie często przeszkadzało mi w prowadzeniu lekcji, bo lubił udowadniać całej klasie, że każde moje obronne zaklęcie, mógłby pokonać innym – czarnomagicznym, rzecz jasna. Potem musiałam odejść z Hogwartu, ale słyszałam, że on ubiegał się o stanowisko nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią – mój etat. Nie wiem, czy to prawda, czy nie, jestem już stara i mogłam się przesłyszeć.

- Ani razu go nie złapałem na nocnej eskapadzie, w przeciwieństwie do tej gnidy Rookwooda! Riddle nie włóczył się, kiedy nie trzeba było i, chwała Bogu, ja mogłem się wyspać!

- Miał bardzo zimny głos i wszystkie go nie lubiłyśmy. Traktował ludzi z pogardą. Dziwię się, że któraś go w końcu zechciała, bo słyszałam, że się ożenił i zamieszkał w Albanii. Ale, jakby nie było, zawsze posiadał pewien urok osobisty. Nawet jeśli traktował dziewczyny jak szmaty. No, w końcu ludzie się zmieniają, nie?

- Riddle? Jasne, że znam. Można nawet powiedzieć, że należałem do jego, uhm… Grona Przyjaciół. Był bezwzględny, ale coś zawsze mnie do niego ciągnęło. Jakiś element fascynacji, czy czegoś w tym stylu. Kiedy rzucał jakieś zaklęcie, powiem pani w tajemnicy, że uwielbiał niewybaczalne, czuło się tą osobliwą „moc”. Był naprawdę wielki. Straszny, owszem, wręcz przerażający z tymi swoimi czarnymi oczami szaleńca, ale naprawdę wielki.

- Tom Riddle, był po prostu, hmmm... Tomem Riddle.

Rita Skeeter skończyła wywiad swojego życia, chociaż nie miała pojęcia, że takim właśnie był. Od kiedy Harry Potter został aurorem, przysięgła sobie, że jeden wywiad napisze słowo w słowo zgodny z oryginalną wypowiedzą. Ale wszystkie wyznania jej rozmówców… jakby ten cały Riddle (no, bo w końcu kim on był?!) rozszczepił się na dziesięć różnych osób. To wyglądało wręcz podejrzanie. Musiała przeprowadzić gruntowniejsze śledztwo. Riddle, Riddle… za cholerę nie mogła sobie przypomnieć któż to taki był, a jednak teraz, dziwnym trafem, to nazwisko jakby „powróciło” i nikt nie wiedział dlaczego, ani kto był jego prawowitym właścicielem. Może powinna bardziej powęszyć? I to w „ritowatym”, starym stylu. Chrzanić prawość oraz sprawiedliwość! Nie bez powodu ona ma na nazwisko Skeeter - nigdy nie będzie pisała słowo w słowo, jak to mawiał jej przełożony: "prawda jest wręcz nudna". Będzie musiała jedynie zabrać ze sobą swoje jadowicie zielone, samopiszące pióro, a potem już wszystko pójdzie jak po maśle. Pośpiesznie zamieniła się w żuka i… i…

I przypomniała sobie o Hermionie Granger.

athine

tak mnie się jakoś zdaje, jakby miałby być ciąg dalszy. nie ma końca.
A widać, że annlinowe, więc super. Moim zdaniem ładne i fajnie się czyta, ale mnie wszystko gwędowskie się podoba Smile

Cassidy V.

Smakowite

. Może nie najkrótsze, ale tego się nie zauważa. Ech, Rita, Rita, znowu narobi kłopotów następnej osobie ^0^.
Nieźle się uśmiałam przy niektórych wypowiadziach.
(i pochwalam post)

Iteke

Dobre. Podobało mi się, naprawdę.
Riddle o wielu twarzach.
Ann. gratuluje talentu. Smile

Esti

Ann! Toż to niesamowite! Bardzo ciekawy pomysł i wykonanie z... z wykrokiem, jeśli rozumiesz, co mam na myśli :*

Lilias

zakochałam się. cudeńko!

medina

Nieskończone.
Wiesz, co psuje klimat? Końcówka napisana niekursywą.

(-Sukinsyn - cud miód i herbatka).

Panna Kate

Och, czytam to po raz któryś z kolei i nadal mi się podoba.
Cudooowne.