Pod kudłatym łbem Gwendy.

tab.

(jak ten pan ma już temat, to mnie oświećcie xd)
Gabriel García Márquez. "Sto lat samotności", "Miłość w czasach zarazy", "Nie ma kto pisać do pułkownika", "Kronika zapowiedzianej śmierci" i tak dalej.
I równie piękne opowiadania, czy też ich zbiory - jak na przykład "Niewiarygodna i smutna historia Erendiry i jej niegodziwej babki", który wielbię.
W 1982 r. Marquez został laureatem Nagrody Nobla.
Cytując: "W Ameryce Południowej jest otoczony kultem. Kilka lat temu narkotykowy baron Pablo Escobar prosił go o mediację z władzami Kolumbii. Jedna z lewicowych grup partyzanckich porwała brata byłego prezydenta Kolumbii i za uwolnienie żądała, żeby pisarz stanął na czele państwa."

Wasze opinie, czy też się im nie dziwicie... ekhm, lubicie, kochacie, trawicie, nie znacie?

A, no i cytaty:
"Człowiek nie należy do żadnej ziemi, póki nie ma w niej nikogo ze swych zmarłych."
"W życiu publicznym trzeba nauczyć się panować nad strachem, w życiu małżeńskim trzeba nauczyć się panować nad wstrętem."
"Nikt nie zasługuje na twoje łzy, a ten kto na nie zasługuje na pewno nie doprowadzi cię do płaczu."

{ mało ciekawe, bo z wikicytatów, przepisywanie z książki zajmuje tyle czasu..! }

Aerandir

Kocham i ubóstwiam. Jeden z moich ulubionych pisarzy, a Sto lat samotności to moja ulubiona książka, więc to już o czymś świadczy. xd Jesień patriarchy też była świetna, chociaż już aż tak bardzo mi nie podpasowała, za to Miłość w czasach zarazy wielbię bezdyskusyjnie. Czytałem jeszcze Kronikę zapowiedzianej śmierci i jeszcze chyba jakieś opowiadania, ale jakimś cudem niewiele z nich pamiętam, bo chyba wtedy chory byłem.

Sto lat samotności ubóstwiam... hm, za parę rzeczy. Po pierwsze, ten realizm magiczny, o którym tak się wszyscy recenzenci rozpisują. Po drugie, wielowątkowość i ta charakterystyczna konstrukcja a'la latynoska telenowela. Very Happy

Po trzecie, świetny klimat, a na dodatek tło historyczne. Po czwarte, niesamowici bohaterowie. I nie wiem czemu, ale najbardziej lubię Fernandę. Po piąte, styl, w jakim została ta książka napisana. I w ogóle całokształt. A tak bajdełej, to w książce jest wspomniana Polska! xD Kraków, dokładnie mówiąc. ^^
Miłość w czasach zarazy to może nie moja ulubiona, ale na pewno jedna z piękniejszych książek, jakie przeczytałem. A już na pewno najpiękniejsza historia miłosna, jaką czytałem. Na końcu normalnie się wzruszyłem. Ech, wspaniała książka. Tylko dosyć gruba. xd

Fretka

Ty sie wzruszyłeś, Rodzynku? To ja pewnie nad tą książką ryczeć będę.

Nie, przykro mi, nie czytałam. Jestem absolutnie do tyłu.
Ale skoro zachwalacie - to czemu nie. Poszukam w bibliotece, w akcie desperacji gdzieś kupię. Zawsze są jeszcze antykwariaty i książkę mozna oddać!

Ha.

Marjorie

Muszę skombinować Sto lat samotności. Muszę!
Wszyscy dookoła zachwalają Márqueza, a ja nie wiem, o co chodzi x"D

Aerandir

Eciu, aż taki wyciskacz łez to nie jest, więc nie sądzę. (;
Tyle że to zakończenie jest takie... rozczulające. I w ogóle cała książka jest właśnie tak jakoś czule napisana, z lekkim przymrużeniem oka. (o Miłości teraz mówię xd)

A jak już przy zakończeniach jestem, to ostatnie strony Stu lat samotności... *____* Kiedy skończyłem czytać, to jeszcze długo siedziałem i myślałem nad tym wszystkim.
A doprowadzenie mnie do myślenia to niezły wyczyn. xDD

Fretka

Ale ja jestem wrażliwa dziewczynka, serio. Przy książkach może i nie ryczę, ale oczka mam zawsze takie szkliste (a potem tata się ze mnie nabija. no jasne!).

Przeczytam. Muszę! (nic nie muszę?)

Marjorie

A toto (w sensie Stu lat...) długie jest?

Aerandir

Mój egzemplarz ma 454 strony. (:

Dosyć mało, biorąc pod uwagę, że opisuje sto lat życia pewnej rodziny.

Marjorie

Ehm, dzięki.
Załóżmy, że przeżyję xD I że nie porzucę, bo to u mnie niestety częste -.-

Fretka

A mnie się podoba. Uwielbiam grube książki.

Zakładajac, że będzie się w porządku czytać. Mrrrrr *.*

Annline

A mnie się "Miłość w czasach zarazy" zupełnie nie podobała. "Sto lat samotności" muszę przeczytać ^^

Lem

Ja miałam "Miłość w czasach zarazy" przez trzy miesiące na stole. Ponieważ pożyczyła to mojej mamie dość wątpliwa ciocia, uznałam to za niewarte uwagi. Kiedy się zreflektowałam, książka została oddana.

Jestem boska *____*

Ortoglotus FineVay

Oooooo nie taka boska, nie taka boska! Skromności Ci potrzeba! xp "Miłość w czasach zarazy" bowiem jest jedną z moich ULUBIONYCH pozycji! Ty weź do tej ciotki zadzwoń i ją przeproś za wszelkie wątpliwości wobec niej, jeżeli czyta Marqueza to nie może być taka wątpliwa xP

Lem

Ortek, mnie tworzył bóg alternatywny. Nie uznawał mądrości i dobrej literatury Mr. Green

Podejrzewam, że ciotka czytała "Miłość w czasach zarazy", ponieważ doceniło ją jedno z tych pism, które ciotka czyta. "Twój Styl", "Gala", "Viva" na przykład, o ile w ogóle mają jakąś rubrykę poświęconą literaturze. Do cioci większość książek trafia w ten sposób. Gorzej, że są to gnioty przeplatane geniuszami literackimi.

Ale jak następnym razem będę w Warszawie, to sobie od niej na pewno tę książkę pożyczę.

Lyssan

Przeczytałam!
(ja to dopiero jestem boska, moi drodzy, znowu zabrałam za mało książek i mi się skończył drugiego dnia! XDDD)

Mało-rycząca Lyśka miała podobno łzy w oczach w końcówce. A do obiadu musieli mnie zmusić, bo nie chciałam przerywać czytania. Wciągnęło mnie troszeńkę. Wiecie.
I nie gubiłam się w tych wszystkich imionach, to dopiero coś.

Żal mi tylko tych biedaków od Amaranty. (tak to się pisało?)