Pod kudłatym łbem Gwendy.

Lametta

Część druga niezamierzenie powstałej trylogii - póki co po "Uśmiechu". Bardzo nie chciałam, żeby to było fan fiction, ale się nie udało. Tytuł jak najbardziej może się kojarzyć z "Długim, Czarnym Płaszczem".
Za betę dziękuję Sylv, za fioletową inspirację Atri, za muzyczną inspriację (tak, tak właśnie, kto by się spodziewał) RHCP. Nie przynudzam, endżoj.

Boję się ciebie.
Kiedy twoje zimne palce dotykały mojej skóry, drżałam jak liść. Boję się ciebie, pragnę cię, cały czas miotam się między miłością a nienawiścią. Tyle złego doświadczyłam z twoich rąk... Pięknych rąk, które kocham ponad wszystko na świecie.
Wtulam się w twój fioletowy płaszcz i płaczę. To był prezent ode mnie, ale nigdy nie wyszedłeś w nim na ulicę. Powiedziałeś wtedy, pamiętam do doskonale, że nie lubisz fioletowego. To nieprawda. To twój ulubiony kolor, ale wiem, że dla ludzi chcesz być Facetem W Czarnym Płaszczu. Dla mnie też długo nim byłeś, ale zdołałam zdjąć ci maskę. To chyba mój największy sukces. Szkoda, że nikt go nie odnotuje...
Niedawno zniknąłeś. Znam cię dobrze i wiem dlaczego uciekłeś nawet ode mnie – boisz się. Boisz się mojego spojrzenia, mojej reakcji na to co zrobiłeś. Boisz się! Ty, właśnie ty uciekasz przed prawdą i przede mną – tą szarą istotą żyjącą w twoim domu z twojej woli, ale znaczącą tylko niewiele więcej niż skrzat. W sumie mogę to zaliczyć jako kolejny sukces. Bardzo smutny sukces. Wolałabym, żebyś wrócił. Duma ci nie pozwoli TERAZ wrócić i to ja będę musiała cię szukać. Jak zwykle nadzwyczaj upokarzająca robota. Ciekawe gdzie cię zastanę... i w jakim stanie.
Miłość podobno jest ślepa. Jest, dlatego będę cię szukać, zamiast czekać w domu na twój powrót lub twoją śmierć. Nie mam złudzeń, że umrzesz wcześniej ode mnie, jeśli nie zacznę cię szukać. Za wiele złego zrobiłeś w dobrej wierze. Nie wszyscy rozumieją twoje działania, bo też nie są one zbyt czytelne. Balansujesz na granicy odkąd skończyłeś szkołę. Bez Jego pomocy dawno byś utonął. Myślę, że w twoim ciągłym istnieniu jest też trochę mojej ingerencji. Widzisz, mimo wszystko nie jestem taka głupia na jaką wyglądam.
Bo ty zawsze myślałeś, że jestem tą głupią owieczką, którą sobie wyciągnąłeś z tłumu i którą się teraz możesz dowolnie zabawiać Uważałeś, wciąż tak uważasz, że ja jestem tylko po to, żebyś mógł na mnie patrzeć. Że jestem tylko piękna i nic więcej.
Ale widzisz, i tutaj stary profesor cię przechytrzył. Gdy było coś nie tak, on pierwszy o tym wiedział – ode mnie. Nie byłam szpiegiem. Robiłam to z miłości do ciebie. Wszystko w moim życiu, odkąd się w nim pojawiłeś, robię z miłości. Miałam tylko udawać, miałam nie wkładać w moją rolę emocji – ale wpadłam jak śliwka w kompot. Tego stary nie przewidywał, ale okazało się mu to bardzo na rękę. Ucząc się ciebie kochać, nauczyłam się przesiewać zbędne informacje od tych istotnych. I teraz wiem, że dzięki temu uratowałam ci życie.
Nie spodziewałeś się tego, co? Widzisz, nie bardzo mnie ceniłeś i to jest twój błąd. Uwierz mi, gdyby nie ja, profesor nie dostawałby tych naprawdę cennych informacji, przygotowanych na pięknym papierze listowym. Mógł się nad nimi dłużej zastanawiać, nie tracił czasu. Zawdzięczasz nam życie, Severusie.
Chociaż dalej się ciebie boję.

Beverly

Wiesz, czytając to, czułam się jak Severus w czarnym płaszczu... Czułam, że słowa skierowane do niego, tak naprawdę mają dotrzeć do mnie. Ach, uwiodłaś mnie, wiesz? Szkoda tylko, że tak krótko... Jedno, jedyne zdanko mi się nie podoba.

Modesty

Piękne. Trochę smutnawe i gdzieś zgrzytnął brak przecinka, ale nie mam nic do zarzucenia. I chciałabym żeby powstał dalszy ciąg. Czekam.

Lametta

Dalszy ciąg nie będzie kontynuacją tego - tylko, tak jak "Facet(...)" będzie po prostu jakby kolejną częścią trylogii. Historią zupełnie inną, do innego mężczyzny.

Bev, pięknie Ci dziękuję za ten pierwszy akapit, bo to chyba jeden z ważniejszych komplementów jakie mogłam przeczytać :*
Ze zdaniem masz rację, tak jest lepiej i zgrabniej.
Dzięki Wam wielkie, bo strasznie się bałam tego tekstu i reakcji nań.

Beverly

Cieszę się Wink

No, ale w każdym razie coś jeszcze przeczytam Twojego, prawda? Bo podoba mi się, jak piszesz. Nieważne, co, ważne, że fajne. Cudnie napisane i w ogóle... Ach.

A.

Och... Jakie to było niezwykłe. Piękne. Naprawdę. Czytałam i chciałam więcej. A podczas czytania targały mną najróżniejsze emocje, Strach, obawa, zdziwienie, aż w końcu pragnienie, by czytać dalej. Szkoda, że takie krótki.
I muszę coś jeszcze powiedzieć:
Jeszcze nigdy nie postrzegałam tak Severusa, jak podczas czytania tego.

Lametta

Jeju, dziękuję.
Z tym postrzeganiem Severusa, jejku, nawet nie wiedziałam, że tak mi to wyszło. Dziękuję Wam pięknie :*