Pod kudłatym łbem Gwendy.

haina

Cóż, powszechnie wiadomo, że wen kapryśny jest dosyć i humory miewa dośc często. Jak często? Jak staracie się go przywrócić do stanu funkcjonalności?

Malice

Mój Wen to dziki zwierz. Ufa tylko mi ( nazwijmy to tak) i wymyka się chyłkiem, kiedy ktoś zjawia się w moim pokoju. Zazwyczaj grzecznie czeka gdzieś niedaleko, ale kiedy ucieknie....Ojojoj. Potrafi naprawdę dłuuuuuuuugo nie wracać. A ja w tym czasie musze szukać jakiś smacznych kąsków dla niego żeby skuszony smakowitymi zapachami przywędrował do mnie z powrotem. Smaczne kąski to dobre opowiadania, szablony. Mój Wen jest strasznie łakomy.

Wink

Kyb

Ściągam nową muzykę, której wcześniej nie słuchałam. Pomaga prawie zawsze. No, i oczywście świeże powietrze, spacerki, takie tam.

Fretka

O, tak. Nowe utwory to coś, co na brak Wena pomaga Wink

I książki, naturalnie.

Panna Kate

Ja nagły atak Wena mam zawsze w momencie, kiedy uczę się na bardzo-ważny-konkurs/klasówkę. I absolutnie nie mogę się skupić, bo zamiast wzoru na długość fali wyobrażam sobie kolejne konwencje fabuły.
Prócz tego, zdarza mi się wpaść na pseudogenialny pomysł przy koszeniu trawnika, w wannie, na biologii.
Wen w gruncie rzeczy rzadko mnie opuszcza i równie rzadko zdarza mi się miesiąc "ciszy twórczej". Czyli jestem nienormalna.
Fajnie.

Gość

Ostatnio straciłam Wena na dłuuuuugie miesiące. Było ich chyba cztery x)
Wen przychodzi kiedy się ucze, albo pod wieczór - tak koło dwudziestej pierwszej, kiedy to mam iść spać ( wiem, wiem, dziwne, ale rodziciele każą )
Nowe piosenki pomagają, ale zazwyczaj nie. Po książkach mam szczególnie mocnego, np. po Siewcy Wiatru czy Nocarzu *-*
Ogólnie mój Wen kapryśny jest.
I tak jestem przekonana iż pisać nie umiem, ale ta kwestię pomińmy...

Lem

Ja kiedyś zmuszałam się do wmawiania sobie, że ja nie mam Wenów (z tym że ja dosyć często sobie różne rzeczy wmawiam, więc nawet mi wychodzi). W związku z tym moje pierwsze opowiadanie (tak, o Annie) pisane było bez wyjątku codziennie, bez względu na jakieś Weny i inne śmieci. I dotąd zostało mi tak, że nie przejmuję się, czy mam natchnienie. Siadam i piszę. Nie umiem rozpoznać, kiedy mam Wena a kiedy nie. Czuję się odosobniona w tej kwestii, no ale.
Z tym że myślę, że Wena mam wtedy, kiedy zdania mi się kleją, i kiedy nie mam problemów z ilustrowaniem myśli. Mogę więc powiedzieć, że częściej mam Wena niż go nie mam. Nigdy nie straciłam go na dłużej.
Ale jeśli już go tracę, siadam na parapecie i zmuszam się, żeby go zmusić, żeby wrócił. Albo idę do parku i wszystko wraca.

Może to wina mojego dosyć specyficznego stylu pisania.

haina

A u mnie? Wen zależny jest od pomysłu i nastroju. Cały czas najchętniej zaczęłabym nowe opowiadanie, pisanie prologu pod nowy temat zawsze mi wychodzi. A notki zależą od mojego nastroju; gdy mam wybitnie dobry humor nie potrafię pisać o Riddle'u. Muszę mieć go nieco skwaszony Smile

caitria

mój Wen ucieka ode mnie często, ale powraca, gdy tylko puszczę jakąś starą płytę z muzyką, z piosenkami, które znam na pamięć. one naprawdę nastawiają mnie twórczo.
często Wen mnie napada, gdy idę ze szkoły do domu albo gdy próbuję zasnąc. i wtedy nie mogę pisać, jaki pech.
oczywiście humor też jest ważny. tak w ogóle to odkryłam, że chyba najlepiej tworzy mi się, gdy jestem naprawdę załamana. chyba normalne.

haina

cait, to normalne, nie martw się Smile

caitria

no właśnie wiem, że normalne i wcale się nie martwię xD. przynajmniej mogę dużo stForzyć, a potem zamęczać tym ludzi Very Happy

.

Marau Morela

Zwykle, kiedy wena mi ucieka, wrzeszczę: "Z odkurzaczem na niego!".
Nie zawsze to pomaga.
Wtedy siadam do komputera i słucham moich ukochanych Beatlesów. Jeżeli to nie pomaga, wącham swój ulubiony olejek cynamonowy. Bądź gadam z Mab, co mi niesamowicie pomaga ^^

Fretka

Ja też najczęściej tworzę, gdy mam podły humor.
A po dwóch dniach, jak to czytam, to nie wierzę, że mogłam coś tak okropnego i ckliwego napsiać >.< Wtedy poprawiam i mniej więcej wychodzi to, czym Was katuję Wink

Vanille

Uczucia.
Kiedy coś intensywnie przeżywam muszę się wygadać. A jak nie mam się komu wygadać w tejże chwili, chwytam za kartkę papieru i powstaje albo opowiadanie wesołe, zabawne, albo smutne.

Przesadystka

Ja mam wena po czytaniu Apricsowej twórczości, albo po książkach. Po filmach rzadziej. Czasem ujrzawszy jakąś fotografię. Czasem - samo z siebie.
Wiatraki, wiatraki, mnóstwo wiatraków. Dżi, jeszcze pamiętam, jak pierwszy raz do siebie Wiatr przywołałam. Czułam się taka... Wielka. Potężna.
A teraz przeżywam Ciche Dni bez pisania. I mam dość. Jestem na siebie wściekła.