Pod kudłatym łbem Gwendy.

Camily

Ja najpierw planuję ogólny zarys opowiadania, dopiero później zakładam zeszycik/nowy dokument w Wordzie, gdzie piszę wszystko odnośnie bohaterów, planu wydarzeń, faktów historycznych i powiązań z opowieścią. To znaczy, dopiero teraz tak robię ^^ I nie każdy musi podzielać mojego zdania. Ale to się jednak przydaje, bo pamiętam, jak po dwóch miesiącach zapomniałam połowy pomysłów na Rachunek Sumienia i teraz już nigdy tego błędu nie popełnię ;_:

Chociaż to zależy też od typu opowiadania, które piszemy - tym historycznym, w których ostatnio przebieram, bez wątpienia przyda się krótki plan wydarzeń i najważniejsze ciekawostki z danej epoki, ot tak, żeby nie wyjść na kompletnego ciemniochę xD

caitria

ja zawsze idę na żywioł. nie piszę charakterystyk, nic. w praniu to wszystko wychodzi, a gdy już mam kilkanaście rozdziałów, dopiero wtedy piszę to wszystko, co powinnam napisać na początku. i trzeba poprawiać... xD.

buka

Ja zawsze zaczynam od pomysłu. Pojawia się oczywiście niespodziewanie, na przykład gdy siedzę na fotelu u ortodonty. Potem myślę, kto pasuje mi na główną bohaterkę/bohatera. W sekundzie wiem jak wygląda i jaka/jaki jest. Potem obmyślam jakieś inne wątki, a gdy już wiem o czym chcę pisać, uchodzi ze mnie wszystko, a w tym ochota na taką, a nie inną historię. Potem mam kolejny pomysł i tak w kółko.
Wyniki? Same niedokończone pomysły i ani jednego napisanego rozdziału.
Teraz chyba będę improwizować. Po prostu bez obmyślania, przez które historia mi się nudzi. Tylko czy w takim wypadku jest się w stanie trzymać jakiegoś określonego celu... Czy pisząc na bieżąco, opowiadanie nie będzie 'o niczym'?

Iris

Mam pomysł, mam Wena. Więc piszę prolog, a jakże. Po prologu niestety brakuje mi pomysłów, lub zbyt często wybiegają one w zbyt daleką przyszłość. Więc improwizuję, improwizuję. Kiedy pierwszą część w końcu napiszę, zaczynam zagłębiać się w moje opowiadanie, obmyślając wszystko - począwszy od genealogii, a skończywszy na charakterach poszczególnych jednostek.
Pomysłów na zakończenie dwadzieścia na pięć godzin, zaś na drugą i trzecią część w ogóle.
I tym sposobem kółko się zamyka i zaczyna od nowa. oO

A.

Pomijając fakt, że jestem <b>totalnym</b> beztalenciem literacki. Tak więc ja piszę wtedy kiedy mam pomysł. Albo ochotę. I nigdy sobie niczego nie rozplanowuje. To samo przychodzi... Jakoś...

Beverly

Czasem przychodzi samo. A czasem trzeba się nieźle wysilić, żeby coś wyszło...

Len

A mi najpierw przychodzi pomysł na postać. Imię, wygląd i wiek. I nic poza tym. Dopiero, jak zaczynam się zastanawiać to przychodzi do tego tło w postaci rodziny, koleżanek, zainteresowań i nowego imienia i nazwiska. Bo imię zmieniam co najmniej 3 razy przed rozpoczęciem pisania. Zawsze. Tak już mam ^^'
A potem prolog. I zawsze pisany z perspektywy innej osoby. Obojętnie kim jest bohaterka, przedstawiam ją zawsze z punktu widzenia osoby, która w opowiadaniu prawie nic nie znaczy. Takie moje widzimisię.

A.

Zazdroszczę. Ja tak nie umiem.

buka

Najgorsze u mnie to, że jak zaczynam, to szukam imienia. A każde imię z czymś mi się kojarzy. Przykład? Charlie to żółta kaczuszka, a Claire musi być blondynką. Nie ma innego wyjścia, tak jest, to odwieczne prawa natury i tyle.
Gorzej, jak w końcu coś wybiorę. Za każdym razem, gdy będę pisała 'Charlie', przed oczami stanie mi żółta kaczuszka.

Beverly

Dlatego ja, poszukując imion, spędzam długie minuty, może nawet godziny na przeglądaniu [link widoczny dla zalogowanych] Razz

Można się dużo ciekawych rzeczy dowiedzieć...

buka

O tak. BTN to moje guru.
Ale reszta to mój czysty debilizm i skojarzenia. Czy naprawdę jestem jedyną osobą na świecie, która gdy słyszy imię "Phill" widzi świstaka?

Beverly

Tak

Ja ostatnio obejrzałam pierwszy raz w życiu 'Dzień świstaka' i tak zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie walnęłam. Bo w jednym z moich ffów przyjaciel mojej bohaterki ma na imię Phill Razz

buka

Dziękuję, dziękuję. Podziwiacie (?) właśnie osobę z najdebilnieszymi skojarzeniami na świecie.

Beverly

Niekoniecznie. Nie znasz Marleny, mojej przyjaciółki. Gdybyście się poznały... No cóż, podejrzewam, że źle by było.